De eerste twee turbulente weken in Australië

Het is nu 2 oktober 2014, ik ben nu bijna twee weken in Australië. Laat ik beginnen met zeggen dat het hier adembenemend mooi is, het is precies zoals ik het verwachtte maar dan nog mooier. Donderdag de 18e kwamen we aan in Sidney na een hele lange, zware vlucht die in totaal 25 uur heeft geduurd, ik was het liggen als een pretzel in een veel te kleine ruimte helemaal zat maar het moment dat we in de ochtend Sidney overvlogen maakte meteen veel goed, wat een bizarre uitzichten. Met mijn snuggere kop ben ik mijn lenzen in het vliegtuig vergeten, natuurlijk erg stom maar geen ramp want ik heb voldoende reserves bij me. Uiteraard was ik kapot na zo’n lange vlucht maar rusten zat er niet in, we gingen direct al dingen bekijken. Zo gingen we meteen naar een plek waar je perfect uitzicht had op zowel The Harbour Bridge als The Opera House, het was heerlijk weer dus dat zorgde meteen voor adembenemende taferelen. Vervolgens gingen we met een groep van ongeveer dertig man richting ons Hostel in Collaroy, het was me meteen al duidelijk dat als je van de ene kant van Sidney naar de andere kant wilt je toch wel even onderweg bent. Ons hostel lag een paar minuten lopen van het strand en het was erg goed verzorgd. De eerste dagen in het hostel en met de groep zijn eigenlijk erg snel gegaan, de dag nadat we geland waren moesten we meteen om 6 uur eruit om dingen als bankzaken, zorgverzekering en simkaart te regelen. Aan de ene kant flink kut dat we er meteen na die zware vluchten vroeg uit moesten maar aan de andere kant juist goed want zo raakte ik sneller gewend aan het ritme hier. Natuurlijk was die zaterdag, de 20e de dag waar die groepsreis eigenlijk gepland voor was, Defqon.1. Uiteraard ben ik wel wat gewend qua feestjes in Nederland en ik had me ook zeker voorbereid op een paar rare taferelen maar het ging toch wel een tikkeltje ver. Het drugsgebruik was niet extreem hoog maar de mensen die wel drugs nuttigde waren dan ook flink adb. Ik heb zeker tientallen mensen in boeien gezien die werden afgedragen. Ook heb ik in de korte periode in Australië al een pesthekel gekregen aan Chinezen, wat een vervelende, saaie, lelijke mensen. Op Defqon vonden ze het allemaal nodig om midden op een stage hun picknickkleedjes mee te nemen en lekker op de grond naar kuiten te kijken. Ik baalde een klein beetje want op Defqon was ik toch best jetlaggy merkte ik. Niet per se dat ik moe was maar vooral duizelig, niet iets wat zodanig mijn bui verpestte maar het was wel vervelend. Als ik eerlijk ben had ik wel iets meer verwacht van Defqon.1, ik heb me absoluut goed vermaakt maar had wellicht iets te hoge verwachtingen. Het was erg gaaf om Rik (Geck-O) (Die mij had voorzien van een plekje op de gastenlijst) te zien, erg bizar dat je elkaar dan opeens ziet aan de andere kant van de wereld. Ook was het erg tof om Ryan (Delete) tegen te komen, die daar samen met Vazard hun bizarre set van Loudness in april probeerden te herhalen. Heb goed met hun gebabbeld en dat was erg gezellig. Het absolute hoogtepunt van het feest was toch wel Ophidian, hij heeft bijna al zijn ‘hitjes’ gedraaid en dat was precies waar ik op dat moment zin in had. Bij Forgotten Moments is het me helaas niet gelukt het droog te houden, wat een bizar geweldig nummer is dat toch. De eindschow was ook genieten met het vuurwerk, blijft een adembenemend iets, muziek gesynchroniseerd met vuurwerk. Voor rusten was nog steeds geen tijd, na een slopend doch leuk Defqon gingen we de volgende dag alweer wandelen, wat natuurlijk niet verplicht was maar ik wou dat toch niet missen want de uitzichten hier zijn het niet uitrusten wel waard. Zo ging de eerste drukke week verder, ondertussen had ik al wat vrienden gemaakt, er waren een paar meiden waar ik meteen al wel een goeie klik mee had, dat was wel fijn. Het is me ook gelukt 12 pakjes Marlboro mee te smokkelen vanuit Taiwan dus daar was ik voorlopig nog wel even zoet mee. Die maandag gingen we ook alweer mooie dingen bekijken, we gingen naar The Blue Mountains, een heel mooi natuurgebied met bizarre uitzichten, dat was erg gaaf. De dinsdag daarna was de laatste dag van de ‘’Defqon.1 Groepsreis’’ die bestond uit surfen aan een afgelegen strand een paar uur buiten Sidney, ik was erg benieuwd ook al had ik wel al een vermoeden dat het helemaal niks voor mij zou worden, dat vermoeden werd al snel bevestigd, nadat ik na goed luisteren toch met redelijk wat vertrouwen te water ging werd ik al snel weg-ge-tsunamied door golven. Ik wou het erg graag leren maar het werd hem gewoon niet voor mij, ik heb wel ongeveer 2 hele seconden gesurft, dat voelde dan wel weer erg gaaf, ik kan me voorstellen hoe geweldig het moet zijn als je dit goed kan. Toen was de week met elkaar alweer ten einde, de drukte was even voorbij, althans zo dacht ik, eindelijk even lekker uitslapen. Maar niks was minder waar, ik had me namelijk opgegeven om die woensdag te gaan skydiven, iets wat ik al echt supeeer lang wilde doen en het was deze dag tegen een flinke korting dus dat wou ik niet laten schieten. Stiekem had ik gehoopt dat dit aan het begin van de middag zou plaatsvinden zodat ik even wat lekkere uurtjes kon slapen, dit was zeker niet het geval, om half 6 ging de bus richting het skydiven. Het was een prachtige dag en na ongeveer 3,5 uur wachten was ik dan eindelijk aan de beurt, ik kreeg een pak en er werd me van alles uitgelegd, de spanning en nervositeit waren toen nog afwezig, iets wat ik niet verwacht had aangezien ik bij de rupsen achtbaan in Duinrel al in mijn broek schijt. Eenmaal in het vliegtuig, toen ik naar buiten keek begon het langzaam te dagen dat ik binnen een paar minuten toch echt uit een vliegtuig ging springen van zo’n 5 kilometer hoogte. Ik was als eerste aan de beurt het moment dat de skydivemeneer het vliegtuig opendeed weet ik nog dat ik opeens toch wel heel erg nerveus werd. Het moment dat ik uit het vliegtuig viel is toch wel zeker één van de meest bizarre dingen die ik ooit heb meegemaakt, het was echt doodeng maar wel echt bizaaaaaar vet. Na een vrije val van zo’n 45 seconden zorgde de kerel die aan mij vastzat dat de parachute openging. Eenmaal geland gierde de adrenaline door mijn pientere lichaampje, het was echt geweldig en ik wil iedereen die dit leest het zeker aanraden het een keer te doen, het is absoluut doodeng maar dat is het ook absoluut waard. Na ongeveer een week elke dag zeer vroeg opstaan zat ik eindelijk in het Australische ritme en was mijn jetlaggy duizeligheid gelukkig weg, ik kon de volgende dag ook eindelijk even uitslapen wat zeker fijn was. Ik had ondertussen bedacht dat ik wel naar het mooie warme noorden zou willen om daar te gaan werken. Gelukkig was ik niet de enige die dat plan had, zodoende heb ik met vier andere meiden afgesproken dat we dat gingen doen. Het was ondertussen donderdag en maandag zouden we vliegen naar Cairns, we hadden wel het idee dat we nog wat anders wouden zien van Sidney dan waar we tot dan zaten, zodoende hebben we een hostel geboekt in Bondi Beach, een zeer lekkere plek om even een paar dagen te chillen. Nadat het erg druk was geweest en ik erg veel heb gedaan had ik nu opeens tijd om even tot mezelf te komen, dat was vrij lastig moet ik zeggen, ik confronteerde mezelf erg met een aantal dingen. Ik denk nu, als ik erop terug kijk dat ik een beetje te gehaast ben geweest in het willen regelen van, van alles. Ik heb een enorme druk op mezelf gelegd om hier uit te vinden wat ik wil en daardoor heb ik mezelf geen rust gegund. Ik ben hierheen gekomen om sereniteit te vinden en ik heb daar de tijd voor, dat moet ik me realiseren. Na een paar gezellige dagen in Bondi Beach met de meiden was het tijd voor de korte vlucht naar Cairns. Na zo’n 2,5 uur vliegen waren we er, het was al meteen duidelijk dat het erg tropisch is in Cairns. We hadden een pakketje via Australian Backpackers besteld dat we opgehaald werden van het vliegveld en drie nachten konden verblijven in een hostel. De eerste avond gingen we eigenlijk meteen ‘’stappen’’ ik had al een beetje verhalen gehoord van dat Cairns een beetje Kreta achtig was en eenmaal in de stad aangekomen werden die verhalen andermaal versterkt, ik kreeg meteen een slechte indruk van Cairns. Aanvankelijk was ik van plan hier een baantje te gaan zoeken maar dat plan werd al gauw veranderend in mijn hoofd. Het is hier heel erg neuken, feesten en zuipen, iets waarvoor ik niet naar Australië ben gekomen, ook al zijn er zeker vrienden van mij die over 1 van die 3 heel anders denken ;) Maar goed, het was wel gewoon gezellig met de meiden met wie ik was en nog steeds ben, ik heb 5 mooie vrouwen om me heen dus er valt eigenlijk weinig te klagen. Het is nu donderdag 2 oktober en ik merk wel dat ik sinds dat ik in Cairns zit het nogal zwaar heb, heimwee naar het thuisfront is erg aanwezig en ik mis mijn vrienden heel erg, ik heb er bewust voor gekozen een beetje afstand te doen wat betreft sociale contacten in Nederland maar dat gaat me toch moeilijk af, ik merk dat ik toch wel elke dag grote behoefte heb om mijn beste vrienden te spreken, wat natuurlijk niet erg is. Wat betreft stemmingswisselingen gaat het ook vrij matig, ik moet nog even de balans daarvoor vinden denk ik, als ik even onrustig word of geïrriteerd dan zijn het vaak Ben Howard en het luisteren naar hardstyle die mij er even doorheen slepen, iets waar ik erg blij om ben. Het gaat nu al wel weer stukken beter, we zijn vandaag naar Cape Tribulation gegaan (google maar) het was daar erg mooi en ik hoop dit weekend of anders na het weekend nog te kunnen duiken bij The Great Barrier Reef. Eerst kostte het me enorm veel moeite om een plan te bedenken, het veranderde constant in mijn hoofd, steeds wou ik wat anders, dan weer een reismaatje zoeken, dan weer eerst dit, dan weer eerst dat, en daardoor maakte ik het mezelf ook gewoon moeilijk. Ik heb nu besloten wat ik wil gaan doen, ik ga één of twee dag(en) nadat ik heb gedoken met een hop on-off bus richting Byron Bay, ik wou dus eerst met iemand reizen maar ik denk dat het verstandig is om het alleen te gaan doen zodat ik mezelf wellicht kan tegenkomen. Ik ga nog even uitvogelen wanneer ik dit precies ga doen, ik heb er wel erg veel zin in. Wat mijn precieze planning dan is zie ik nog wel, wellicht ga ik onderweg naar Byron Bay naar een baantje zoeken. Het is hier nu bijna 11 uur s’avonds, mijn peuken zijn op en ik heb bizar veel zin in een sigaret, ik heb mezelf voorgenomen om in ieder geval minder te gaan roken dus ik ben benieuwd hoe lang ik dit ga volhouden. Ik heb hier 23 dollar (16 euro) betaalt voor een pakje Malrboro waar geen Malrboro inzat dus dat was ook geen succes, wie weet stop ik wel gewoon helemaal met roken (wie weet ook niet ;)) Bij deze lap tekst ga ik het nu even houden. Ik hoop dat ik genoeg heb verteld, waarschijnlijk niet maar dat is dan jammer. Ik zal over een week of twee nog proberen een verslag(je) te schrijven. Voor nu hoop ik jullie genoeg geinformeerd te hebben, mochten jullie benieuwd zijn naar iets ofzo, stuur me lekker een appje, vind ik leuk :) Peace out, Daaf.